bir garip insan

İnsan olmak bazen zorlanmayı, zırıl zırıl ağlamayı, bazen güçlü durmayı, yalnız kalmayı, kalabalıklarda kaybolmayı, bazen gülmeyi, düşmeyi, düştüğün yerden kalkmayı, bazen tutunacak dal bulamayıp olduğun yerde çırpınmayı, bazen de etrafındakilerle ayağa kalkmayı gerektiriyor. İki nokta arasına birbirinden benzersiz duygular sığdırmayı, hep bir öncekini unutmayı, yeniden başlamayı, bazense bir noktada takılı kalmayı gerektirebiliyor. Zaman bizi başlangıç noktasından uzaklaştırıp bitiş noktasına yaklaştırıyor her defasında. Uzaklaştıkça sona yaklaştığını hissediyorsun.  Eskisi gibi olmayacağını biliyorsun hiçbir şeyin. İnsansın ve çok güçlüyüm sanıyorsun. Bazen dünyaya meydan okuyacak gücüm var sanıyorsun bazense rüzgar esintisine yığılıp kalıyorsun yere. Başlangıç ve son denen iki nokta arasında hiçbir durak olmadığını biliyorsun. Belki de zamanla öğreniyorsun. Bazen her şeyi çok iyi yapmak zorundaymış gibi hissediyorsun. Hep güçlü kalmak, dik durmak zorundaymış gibi. Bazense her şeyden pes edip kendi içine kapanıyorsun. Zaman geliyor bir şeyler aramak için çıkıyorsun yola. Döndüğündeyse ne aradığını unuttuğunu ama cebindeki çakıl taşlarını bulduğun için mutlu olduğunu söylüyorsun. O taşları çevrene dağıtmak seni mutlu ediyor, biliyorsun. Zaman geliyor puzzle’ın son parçasıymış gibi hissettiğin parça ellerini kesiyor, "bu kan da nereden geliyor?" diyorsun. Ellerin uyuşuyor farketmiyorsun. Gözünde büyüttüğün dağların yerle bir oluşuna şahitlik ediyorsun. Dağılan toprak parçaları seni hep bir adım ileriye götürüyor. Bazen gözlerini kapatıyorsun görmemek için, sesler kulağına geliyor. Kulaklarını kapatıyorsun, zihnindeki düşünceler peşini bırakmıyor. Sen bilmesen de orda saklanmış bir gerçeklik oluyor, üzerini kapatamıyorsun. Ulaşamam sandığın kalenin en tepesine çıkıyorsun, bir hayal kırıklığı karşılıyor seni. Manzara sandığın şey aslında tekrar basamaklarından ibaretmiş, görüyorsun. 
.

İnsansın ve yanılacaksın. Son noktaya gelene kadar deneyecek ve öğreneceksin. Geriye dönüp bu iki nokta arasındaki hayat silsilesinden bana ne kalmış diye baktığında o puzzle'ı tamamlamış, kanayan elleri kabuk bağlamış, daha güçlü  ve hatalarından ders çıkarmış bir “sen” kaldığını göreceksin. Ve öğreneceksin, aslında hepsi geçmişten başka bir şey değilmiş diyeceksin.